Mijn eerste jongeren wintersport
Daar sta je dan. In een sprookjesachtige witte omgeving, onhandige lange latten aan je voeten en twee stokken waarvan je niet weet waar je ze moet laten. Na vijfentwintig jaar komt opeens acute hoogtevrees opzetten bij het zien van de afgrond. Met wantrouwen tast ik de omgeving af. Een vlag lijkt, in groot contrast met mij, vol enthousiasme te wapperen en vangt mijn blik. Blauw, maar het voelt zo zwart.
Een stem in de verte schudt mij wakker uit mijn vertwijfeling. Ik kijk naar beneden. De reisleidster roept mijn naam en ik zie haar klasje met kinderen op me wachten. Als fotograaf kon ik vandaag mee om foto’s te maken van de eerste skilessen van het seizoen. Dapper als ik ben durfde ik me aan te sluiten bij de jongste groep. Niet beseffend dat juist zij geen angst kennen en met het speelse gemak afdalen. Ze zijn nog zo flexibel dat bij elke val die ze maken, ze lachend en proestend opkrabbelen om zich vervolgens zonder moeite weer aan te sluiten bij de groep.
Ik ben zelf nooit op wintersport geweest. Mijn ouders verkozen vier weken zomervakantie boven een week in de sneeuw. En die gemiste ervaring is nu pijnlijk zichtbaar. Mijn oom heeft mij ooit in een ver verleden een keer ski les gegeven. Ik vond het ontzettend leuk en hij gaf aan dat ik talent had. Terugdenkend kan ik dat talent nu wel relativeren. De vlakke pistes bij SnowWorld staan nu eenmaal in schril contrast met deze Oostenrijke bergen. Dit is andere koek.
Ik richt me weer op het klasje. Het excuus om mij achter mijn fotocamera te verstoppen heb ik niet meer. Ik zal die afdaling moeten maken terwijl alle ogen van vier- tot zesjarigen op me zijn gericht. Ik slaak een diepe zucht en raap mijn moed bij elkaar. Heel voorzichtig begin ik een bocht te draaien. De eerste gaat goed. De tweede ook. Opeens hoor ik de kinderen roepen: Waar zijn je oren! Ik was door mijn volledige concentratie even vergeten dat we met de konijnenopdracht bezig waren. En daar gaan mijn handen de lucht in.
Ik strek mijn armen waardoor de stokken kaarsrecht boven mijn hoofd hangen om zo de konijnenoren te verbeelden. Mijn zenuwen en de kick van het overwinnen van mijn angsten uiten zich in een vorm van een lach. Hier sta ik dan, op een berg, nog nooit echt geskied, voor vier maanden werkzaam in een wintersportgebied en nu compleet voor gek die afdaling af. Je kunt veel van me zeggen, maar ik doe het allemaal wel.
Onder luid applaus word ik ontvangen door de klas. Ik kijk naar boven. De adrenaline giert door mijn lijf. Op de plek waar ik net nog een horror scenario in een flits aan me voorbij zag gaan, zou ik nu weer willen staan. Wat een geweldig gevoel geeft het skiën. Mijn angst verandert in durf en ik sta te genieten van het moment en de omgeving. De sneeuw, de bergen, het mooie uitzicht, de sport en vooral het plezier. Dit worden vier fantastische maanden. Als een kind zo blij stap ik in de lift. Ik wil nog een keer!
Anne